Człowiek skazany na banicję. W dawnej Polsce istniała trojaka kara banicji. Pierwszą była banicja miejska, tzw. wyświecenie. Skazywano na nią m.in. złodziei, którzy uniknęli kary śmierci. Kat, po uprzednim wychłostaniu skazańca, wyprowadzał go ze światłem (skąd nazwa) za mury miejskie. Drugi typ banicji dotyczył osób stawiających opór wykonaniu wyroku sądowego w sprawach cywilnych. Natomiast trzeci rodzaj banicji, najcięższy, dotykał osób pozbawionych praw - infamisów. Była to banicja wieczna, bez prawa do powrotu do ojczyzny.

W średniowieczu tytuł wasala królewskiego. Później tytuł honorowy niższy od hrabiego. W Polsce tytuł ten pojawił się za sprawą obcych monarchów nadających (lub sprzedających) ten tytuł polskim magnatom chcącym wyróżnić się z rzeszy szlacheckiej.

Dawniej biały strój, suknia, biały obrus. Słowo to, pochodzące od rzeczownika biel, oznaczało przedmioty białe. Z biegiem czasu zmieniło swoje znaczenie na tyle, że wspólcześnie nikogo nie razi połączenie kolorowa bielizna.

Inaczej szatan, diabeł.

Dawniej bat, batog, bicz.

Zwierzę z rodziny wiewiórkowatych zamieszkujące wschodnie tereny Europy i Azję

Kamień szlifierski, osełka.

Inaczej klinga, głownia, ostrze broni siecznej. W zależności od kształtu może być przeznaczona do cięcia lub kłucia. Głownie rapierów, mieczy, szpad są proste i obosieczne. Natomiast głownie szabel - krzywe, przeznaczone do cięcia i pociągnięcia.

Oznaka władzy hetmana, najwyższego dowódcy wojskowego w przedrozbiorowej Polsce i na Litwie. Była to krótka laska z okrągłą gałką wysadzaną często drogimi kamieniami. Często urząd hetmański bywał nazywany "buławą".

Oznaka turecka, rodzaj sztandaru wojskowego. Buńczuk wykonany był z końskiego ogona zatkniętego na wysokiej lasce. W zależności od godności dostojnika, przed którym niesiono buńczuk, miał on jeden lub kilka ogonów w różnch kolorach. W Polsce noszono dwuogonowe buńczuki przed hetmanami wielkimi - koronnym i litewskim, a jednoogonowe przed polnymi. Używany do dziś przymiotnik "buńczuczny" pochodzi od tej wojskowej ozdoby.

Pierwotnie pałka, maczuga. W XVII - XVIII w Polsce buzdygan był oznaką godności oficerskiej: rotmistrzowskiej, pułkownikowskiej, porucznikowskiej. Podobny do buławy, różnił się od niej gałką o gruszkowatym kształcie z sześcioma lub ośmioma piórami.